Sara Krui është nxënëse në shkollën luksoze me konvikt të zonjushës Minçin. Ajo ka ajkën e gjithçkaje. Po kur babai i saj i pasur vdes, ajo mbetet pa një dyshkë. Tani Sara jeton në papafingon e ftohtë dhe punon për të siguruar kotheren e bukës. Vetëm magjia mund ta bëjë atë të jetë…
Trupat e vdekur nuk kanë mundësi të flasin, megjithatë kumti që bartin vjen përmes të gjallëve. Regjimet themelohen pazgjidhshmërisht prej trupave dhe soliditeti i tyre vjen paradoksalisht përmes përkujdesjes, kërkimit dhe rizbulimit të eshtrave. Nuk ka regjim të vendosur në Shqipëri, që të mos jetë ngritur e themeluar mbi to, apo që të mos u jetë mbivendosur eshtrave, duke i rikonfiguruar në mënyrë të vazhdueshme. Ato mbeten një gur themeli i pakontestueshëm. Rëndësia e Varrezave të Dëshmorëve për regjimin komunist ishte po aq e madhe sa politika të tjera zyrtare, si industrializmi apo emancipimi. Këtu nuk bëhet fjalë vetëm për materializimin monumental e përkujtimor të dëshmorëve, si themel që justifikonte gjenezën e regjimit, por shfaqet qartazi dhe përpjekja për të njësuar dëshmoret, për të njesuar gjithçka që konsiderohej përpjekje ultrashekullore e shqiptarëve për liri.
Popi dhe Aleksi, dy shokë të ngushtë.Dhjetë pushime verore.Një shans i fundit për të rënë në dashuri.POPI DHE ALEKSI. Aleksi dhe Popi. Ata nuk kanë asgjë të ngjashme. Ajo është fëmijë rebele; ai vesh rroba ngjyrë kaki. Ajo ka dëshirë të shfrenuar për udhëtime; atij i pëlqen të qëndrojë në shtëpi e të lexojë libra.Megjithatë, qysh nga udhëtimi fatmadh me makinë nga kolegji për në shtëpi shumë vite më parë, ata janë bërë shokë shumë të ngushtë. Pjesën më të madhe të vitit jetojnë të ndarë – ajo në Nju-Jork Siti dhe ai në qytetin e tyre të vogël të lindjes – por çdo verë, gjatë një dekade të tërë, kanë bërë nga një javë pushime të shkëlqyera bashkë. Deri dy vite më parë, kishin prishur gjithçka. Madje, as që kanë folur më.Popi ka gjithçka që dëshiron, por jeta e saj ka ngecur në vend. Kur dikush e pyet kur ka qenë hera e fundit që është ndier vërtet e lumtur, ajo s’ka asnjë dyshim se ishte ai udhëtimi i fundit fatkeq me Aleksin. Prandaj, vendos t’i mbushë mendjen shokut të saj më të ngushtë që të shkojnë edhe një herë me pushime – t’i hapin kartat mbi tryezë, që të sqarohen. Si për mrekulli, ai pranon. Tani, ajo ka një javë për të ndrequr gjithçka. Të nxjerrë në pah të vërtetën e madhe që ka qëndruar vazhdimisht e heshtur brenda marrëdhënies së tyre në dukje të përsosur. Çfarë ka mbetur për t’u humbur?
Fazani në Gjermani simbolizon më tepër mburrjen dhe mendjemadhësinë, ndërsa në Rumani, është krejt tjetër gjë; fazani është një zog i trembur që nuk di të fluturojë dhe që largohet duke u fshehur në shkurre, një humbës. A do të ishte njeriu një humbës mendjemadh?
ME TË RËNË DËBORA E PARË, AI DO TË VRASË SËRISH. HERRI HOLI, QË TË KEQEN E NJEH NGA AFËR, ËSHTË I VETMI QË MUND TA NDALË SEPSE DI TË ARSYETOJË ME MENDJEN E VRASËSIT.
Njeriu kundër shtetit, librin e tij më të shquar, Spencer e botoi më 1884. Pjesërisht shqetësim për përparimin e etatizmit, pjesërisht profeci për rrjedhojat e mundshme a ndofta të pashmangshme të zëvendësimit të parimit individualist të kooperimit vullnetar në shoqëri me parimin etatist të kooperimit të detyruar – ky është thelbi i librit.
Një roman i mbrekullueshëm i Fridrih Shilerit , shkrimtarit , poetit dhe dramaturgut të madh gjerman . Një histori sa reale aq e pabesueshme , sa joshëse aq befasuese , sa romantike , aq dramatike . Një botë e madhe brenda ndjesive njerëzore . Përsonazhe që lëvizin në një mjedis të ngarkuar me dashuri , pabesi , intriga dhembje dhe lotë .
Në këtë thriller tërheqës, Elsa Osorio ka sjellë historinë e fortë të një vajze të re, që përpiqet të gjejë identitetin. Në thelb, historia e Lusit pasqyron atë të popullit argjentinas: si mund të shpresojmë të kuptojmë veten, nëse historia jonë është e mbuluar me sekrete dhe tragjedi?
Përfitoni sa më shumë nga të drejtat tuaja. Njihni dhe kërkojini ato:Si i ri apo e re, ju keni të drejtat njerëzore pa marrë parasysh se kush jeni apo ku jetoni. Ato përfshijnë lirinë për të folur dhe për të shprehur opinionet tuaja si dhe të drejtat për barazi, shëndet, një mjedis të pastër, një vend të sigurt për të jetuar dhe mbrojtje nga dëmtimet.Por, të drejtat shpesh mohohen. Qeveritë dhe të rriturit duhet t’i mbështesin ato, por jo gjithmonë e bëjnë këtë.
Në këto “Novela”, të shkruara në rrjedhën e dhjetë viteve që paraprinë luftën, tundimi i Lindjes pohohet qartë në dekor, në stil, në shpirtin e të shkruarit. Nga Kina në Greqi, nga Ballkani në Japoni, këto tregime e shoqërojnë udhëtarin si një tufë çelësash që shërbejnë për një muzikë të vetme, e cila vjen prej së largu. Marifetet e magjishme të piktorit Wang-Fo “që donte imazhin e sendeve dhe jo sendet vetë”, i përgjigjen me jehonë brengës së plakut Cornelius Berg që “prekte me dorë sendet, të cilat nuk i pikturonte dot më”.
Këto poezi gjallojnë në një realitet letrar mes
shpirtërores, onirikes si dhe një tradite metafizike tradicionaliste,
duke krijuar marrëdhënie me një tjetër konceptim të botës, më të shtyrë
dhe parak. Janë pikërisht poezi si “Kanga e ujit” ato që nëpërmjet një
figurativizmi tjetër, ftojnë drejt një kujtese e inteligjence universale
të qarkulluar pafundësisht, e quajtur ndryshe dhe “rikthimi i përjetshëm
i së njëjtës”.