Fini dhe Lejla: te rinj, te dashuruar dhe me te ardhme. Nje mbremje, teksa ktheheshin nga pushimet ne France, Fini ndalon ne nje pike karburanti dhe e le Lejlen ne makine. Kur kthehet, pas disa minutash, Lejla eshte zhdukur pa lene gjurme, per te mos u kthyer me kurre. Ose te pakten, kjo eshte deshmia qe Fini jep ne polici. Dhe eshte e vertete… deri diku. Dymbedhjete vjet me pas, Fini ka vazhduar jeten. Realisht eshte njohur me motren e Lejles, Elenen, me te cilen eshte gati te martohet, kur papritur, merr nje telefonate. Dikush ka pare Lejlen. Te kete qene ajo apo dikush po perpiqet t’i luaje nje loje te pafre? Nene eshte ajo, cfare kerkon pas kaq vitesh dhe cfare di ajo per naten kur u zhduk?

Një rrëfim, jashtëzakonisht i këndshëm, mbi jetën në hapësirën e izoluar të një fshati, përftuar nga fragmentet e kujtesës së një gruaje të moshuar. Historia e kësaj jete është tragjike. Sidoqoftë, kjo grua kurrë nuk e percepton atë si të tillë – ajo përkundrazi e mban peshën e saj mbi supe me krenari, si një “mbretëreshë”. Fani, “mbretëresha”, është një grua e lodhur nga fati, që i kalon vitet e mbetura të jetës së saj vetëm, duke heshtur për të kaluarën. Në vend që të mbushë ditarin, që ia ka dhënë e mbesa, faqe për faqe me tragjeditë e përvojës së saj, ajo e ka lënë të paprekur, në koshin e plehrave. Por në ëndrrat e ditëve dhe netëve pa gjumë, ajo nuk mund t’i shpëtojë kujtimeve dhe kështu e sheh tërë jetën e saj, si një film me imazhe shqetësuese. Ne jemi dëshmitarë të të gjitha fazave të saj të jetës, që nga fëmijëria në fermën e prindërve në vitet 1930 e deri pothuajse në vdekjen e saj.