Një temë e papritur po ngrihet në trillimet popullore të dekadave të fundit, prej gjepurave me të ulta fundamentaliste te seritë televizive {Leftovers), tema e atyre “të shpërfillurve”: Kiameti po afron dhe Zoti rroku te vetja të privilegjuarit në mënyrë që t’i shpëtojë ata prej tmerreve që po vijnë… Por, po sikur të propozojmë një lexim vulgar ekonomik të joshjes popullore për këtë temë? Ashtu siç është rasti, ngjan se Zoti Vetë dëgjoi zërin e Kapitalit, në mënyrë të atille që tema e të mbeturve të lidhet me situatën tonë të vështirë ekonomike në kapitalizëm global- A mos vallë tanë ‘’të lënë prapa” nuk janë vetëm ata që ishin në gjendje te bashkoheshin me prurjet e refugjatëve dhe që iu desh të meteshin të strukur në vendin e tyre të kllaposur nga rrëmuja? Duhet të shmangim çfarëdo romantizimi të thjeshtëzuar të refugjatëve.Sidoqoftë, po vizioni i kundërt? Për aq sa dinamika e kapitalizmit të ri po bën të tepert një përqindje gjithnjë e më madhe të punëtorëve (sipas disa përllogaritjeve, në afat tëgjatë, kapitalizmi i sotëm do të kishte nevojë idealisht vetëm për një 20 përqindsh të fuqisë së disponueshme punëtore), çfarë të themi për projektin e ribashkimit të pikërisht të gjithë “të vdekurve të gjallë”të kapitalizmit global, të gjithë ata të lënë pas prej përparimit” neokapitalist, të gjithë të dalë të tepërt, që nuk bëjnë më, të gjithë ata të paaftë për t’u përshtatur me kushtet e reja? Basti është, patjetër, se do të mund të skenohej një qark i shkurtër i drejtpërdrejtë midis të mbeturve të historisë dhe aspektit më përparimtar të historisë. Zgjedhja e vërtetë është rrjedhimisht: a duhet të vazhdojmë të luajmë lojën humanitariane të t’u kujdesurit për ata të lënët pas, apo duhet të rrokim detyrën shumë më te vështirë të ndryshimit të sistemit global i cili i gjeneron ata të lënë pas? Pa një ndryshim të këtillë, situata jonë do të jetë gjithnjë e më drejtpërsëdrejti e paarsyeshme. Ky po ashtu, mendoj unë, është fakti që populli në Shqipëri – një vend në të cilin nuk ka luftë, por që një masë e pabesueshme e popullatës, sidoqoftë, do qe të emigrojnë – duhet ta marrë në konsideratë.
“Ky ligj është mjaft i thjesht: gjuhët priren sistematikisht drejt rregullsisë. Nga kjo pikëpamje duhet t’i japim fund mitit të “bukurisë” së gjuhëve të lashta, si latinishtja, greqishtja, hebraishtja apo arabishtja klasike të cilat nëpërmjet lakimeve dhe parregullsive të tyre janë në të vërtetë monumente mjaft të ndërlikuara, dhe këtë mund ta vërejmë fare mirë, për shembull, te frëngjishtja apo anglishtja e vjetër, se si numri i lakimeve pakësohet për t’i lënë vendin një rendi të ngulët sintaksor dhe fjalive, shkurt pra se si gjuha sistematizohet. Nëse e projektojmë këtë ligj nga e kaluara, do të mund të formulonim një hipotezë të parë historike sipas së cilës kodet e para nuk duhet të kenë pasur asnjë rregullsi: në fakt ato nuk ishin kode por nomenklatura. Kjo do të thotë se përgjatë historisë gjuhët nuk janë ndërlikuar, siç pohojnë disa teori raciste (gjuhët “primitive”, fillimisht të kufizuara, u stërholluan pak nga pak me zhvillimin e kulturës).”
Marksi në Soho është një hyrje e shkëlqyer në jetën e Marksit, në analizën e shoqërisë sipas këndvështrimit të tij, si dhe në pasionin e tij për ndryshime rrënjësore. Po ashtu, Zinn-i na dëften sa të lidhura janë idetë e Marksit me realitetin e botës së sotshme.”
MacIntyre është një nga filozofët më të rëndësishëm perëndimorë të fundshekullit XX. Kontributi i tij në filozofinë e moralit, veçanërisht me trilogjinë “After Virtue” (1981), “Whose Justice? Which Rationality (1988) dhe “Three Rival Versions of Moral Inquiriy” (1990), mbetet një ndër më të rëndësishmit në këtë disiplinë, dhe më gjerësisht në traditën e filozofisë analitike. Në “Krishterimi dhe marksizmi”, MacIntyre analizon lidhjet, ngjashmëritë dhe dallimet midis dy metanarrativave kryesore të perëndimit.Duke analizuar përmbajtjen dhe funksionet e marksizmit (dhe paralelet e këtyre me krishterimin), autori merr më gjerësisht në shqyrtim qasjet e mendimit politik modern ndaj marksizmit. Ai përpiqet të qëmtojë origjinat e botëkuptimit marksist në mendimtarë si Hegeli dhe Fojerbahu, për të marrë mandej në analizë disa tema kyçe të Marksit, disa prej kontradiktave të brendshme në filozofinë e tij, e më tej disa variante filozofike dhe tipare politike të marksizmit (nga Trocki, Lukesmburg, deri te Llukaç)
Martesa Kadmit dhe Harmonisë është një libër pa dyte letërsinë moderne. Teksa vendos një lidhje shtrihet nga Metamorfozat Ovidit deri tek Homeri, Calasso rishqyrton nga para boten mitologjisë greke, duke shpërbëre dhe rindërtuar përsëri atë përpara syve tanë.
Martesa Kadmit dhe Harmonisë është një libër pa dyte letërsinë moderne. Teksa vendos një lidhje shtrihet nga Metamorfozat Ovidit deri tek Homeri, Calasso rishqyrton nga para boten mitologjisë greke, duke shpërbëre dhe rindërtuar përsëri atë përpara syve tanë.
Për Pamukun, letërsia është e lidhur pazgjidhshmërisht me jetën e përditshme dhe me identitetin. Fakti që pjesa letrare është e rrethuar nga seksionet “Jeta dhe shqetësimet” dhe “Politika, Evropa dhe probleme të tjera me të qenit vetvetja” është rrjedhim logjik i pikëpamjes së tij për letërsinë. Ngjyrat e tjera përmbajnë shtatëdhjetë e pesë reflektime dhe një histori të shkurtër..
Trupat e vdekur nuk kanë mundësi të flasin, megjithatë kumti që bartin vjen përmes të gjallëve. Regjimet themelohen pazgjidhshmërisht prej trupave dhe soliditeti i tyre vjen paradoksalisht përmes përkujdesjes, kërkimit dhe rizbulimit të eshtrave. Nuk ka regjim të vendosur në Shqipëri, që të mos jetë ngritur e themeluar mbi to, apo që të mos u jetë mbivendosur eshtrave, duke i rikonfiguruar në mënyrë të vazhdueshme. Ato mbeten një gur themeli i pakontestueshëm. Rëndësia e Varrezave të Dëshmorëve për regjimin komunist ishte po aq e madhe sa politika të tjera zyrtare, si industrializmi apo emancipimi. Këtu nuk bëhet fjalë vetëm për materializimin monumental e përkujtimor të dëshmorëve, si themel që justifikonte gjenezën e regjimit, por shfaqet qartazi dhe përpjekja për të njësuar dëshmoret, për të njesuar gjithçka që konsiderohej përpjekje ultrashekullore e shqiptarëve për liri.
Ky libër është fryti i ideve të autores, të formuluara e të përpunuara gjatë një jete të gjatë, të mbushur me aksione shoqërore e politike, me studime e reflektime. Është ndalesa e natyrshme e Valentina Leskajt për të hedhur në letër një pjesë të rëndësishme të përvojës së saj të pasur dhe unike, në shoqërinë civile ashtu edhe në politikë.
Vepra “Politike dhe letersi: paradigma Gramsci” (botimi i dyte i rishikuar), e cila po i ofrohet lexuesit e perkthyer nga Majlinda Bashllari, vjen ne letrat shqipe me rastin e 100-vjetorit te autorit te saj, Arshi Pipa. A.Pipa e shkroi ne anglisht dhe ajo mbeti e daktilografuar si nje veper “gati per botim”,por pa mundur te botohej deri me sot. Nuk ka nje date te sakte se kur kjo veper mund te jete perfunduar. Nga leximet qe i jane bere tekstit, mendohet se mund te jete rreth viteve 1985-1986. Doreshkrimi permban rreth 469 faqe, perfshire ketu edhe nenndarjet e shenimeve dhe referencat per veprat e cituara.Struktura e tekstit, ne varesi te subjektit te trajtuar, leviz neper teknika te ndryshme narracioni: lineare, kronologjike, shkak-pasoje, deskriptive,krahasuese etj.Citimet origjinale te puneve te Gramsci-t pasohen nga analiza shteruese sociale, psikologjike dhe sidomos filologjike te Pipes, qe arrijne te japin ne fund nje portret kompleks me shume dritehije te figures tragjike te Gramsci-t. Bashkengjitur kesaj monografie per Antonio Gramsci-n eshte edhe autobiografia e Arshi Pipes.