“Perënditë kanë etje”, që mund të konsiderohet një roman historik, i vendos ngjarjet në periudhën e Revolucionit Francez të vitit 1793. Ngjarjet e romanit zhvillohen në momentin më dramatik të Revolucionit, nga prilli 1793 deri më 27 korrik 1794, duke përfshirë gjithë periudhën e diktaturës jakobine. Autori evokon jetën e Parisit revolucionar të asaj kohe, duke pasqyruar me mjeshtëri epokën historike dhe koloritin e saj. Simboli i tij poetik është figura antike e Orestit, hero i sfilitur, hakmarrës dhe vrasës; xhelat dhe viktimë. Thelbi i figurës së Gamëlenit shprehet në fjalët e tij: “Vogëlush, ti do të rritesh i lirë, i lumtur dhe këtë do ta kesh prej Gamëlenit të poshtër. Unë jam mizor, që të jesh i lumtur ti; jam zemërgur, që të jesh i mirë ti; jam i pamëshirshëm, që nesër të përqafohen të gjithë francezët duke derdhur lot gëzimi…”

Ti mund të ikësh nga ushtria, por nuk ikën ushtria nga ti. Jo gjithmonë. Jo përfundimisht… Dikush ka tentuar të vrasë presidentin francez. Sa snajperë mund të qëllojnë nga një kilometër e treqind metra? Xhon Koti, ish-snajper i Ushtrisë Amerikane, është një prej tyre. Pas pesëmbëdhjetë vjetësh burg, më në fund del dhe… papritmas cenohet siguria e një samiti të G8-s, i mbushur me liderë botërorë. Nëse dikush mund ta ndalojë Kotin, është ai që e ka bërë edhe më parë: Xhek Riçëri, më i miri i më të mirëve. Megjithëse Riçëri preferon të punojë vetëm, me të bashkohet edhe një analiste e Departamentit të Shtetit Amerikan. Së bashku përshkojnë një rrugëtim të ashpër, qëndrojnë në kryqëzime të dyfishta dhe përballen me banditë, pa pasur përforcime. Rreziku nuk ka qenë kurrë më i madh… Sepse këtë herë… është personale.