Fragment: Cdo gje perqark ishte e ftohte. Muret, dyshemeja, ajri. Megjithate, i doja, sepse merrja fryme dhe mendoja. Hapja syte dhe kujtoja. Cmallesha me cfare kishte mbetur ne mendjen time pas muajve te ferrit. Ishte dhjete tetori. Ditelindja ime. Do te dilja prej atij ferri, do te nisesha drejt shtepise sime, do te kaperceja oborrin, do te hapja porten e shtepise, Vera do te me perqafonte me dashuri, ne dore do te mbante nje shishe Chianti, Nezin do ta kishte veshur me fustan mendafshi, Vimin me fustanken me flutura te verdha qe i hapin flatrat kur ajo te vinte rrotull, Fejziun do ta kishte vene ne gjume. Do te hiqja cizmet, do te varja setren, do te freskohesha. Vera do te kishte nxjerre kostumin tim, kemishen e bardhe. Do te me luste me sy qe te vishesha. Do te uleshim ne tryezen e bukes. Do te me turbullonte Vera me fustanin e bukur qe i derdhej ne trup, do te ngrihesha te merrja kitaren, do te benim gezuar duke lozur me fjalet gjysmake te Vimkos, me seriozitetin e Nezit, me gjumin e Xikos, do te kendonim… do te ishim pak te lumtur… do te jetonim. Sot eshte ditelindja ime e fundit. Dhurata per mua:denimi me vdekje.