Roman pjesërisht autobiografik Nipi i Wittgensteinit me nëntitullin “Një miqësi”, i Thomas Bernhardit përshkruan marrëdhëniet e pazakonta mes narratorit, një shkrimtari jo dhe aq i ndryshëm nga Thomas Bernhard dhe nipit të jashtëzakonshëm, por të çmendur, të filozofit të famshëm Ludwig Wittgenste Të dy burrat gjenden të izoluar në të njëjtin spital, narratori në repartin pulmonar dhe Paul Wittgenstein në azilin e të sëmurëve mendorë. Që të dy janë të rrënuar nga frika dhe dyshimi në lidhje me natyrën finale të jetës. Megjithë njohjen e mëparshme, ata vetëm tani arrijnë të ndërtojnë një miqësi të bazuar tek mbështetja e njeri tjetrit dhe tek respekti i dyanshëm që e ndriçon paksa këtë mjedis të zymtë dhe të pashpresë. Stili i Bernhard mbështetet në përsëritjen mendore të fjalëve dhe ideve, të cilat në origjinal vijnë krejt natyrshëm. Kjo teknikë ka efektin e një kompozimi muzikor që përsërit një temë në variacione të ndryshme, kur përdoret me sukses, si në rastin e këtij romani.’Nëse nuk e keni lexuar Thomas Bernhardin atëherë nuk paskeni njohur një prej prirjeve më radikale të letërsisë europiane që pas James Joyce-it’-Lucy Ellmann ‘E dua absolutisht Bernhardin: ai është një nga shkrimtarët më të errët dhe më të këndshëm… Lexim i detyruar për këdo.’- Karl Ove Knausgaard

Nga autorja e një prej librave më të shitur, Gjinj dhe vezë, si dhe sensacionit letrar ndërkombëtar, Mieko Kawakami, një roman i kthjellët që ndriçon ndikimin e dhunës dhe fuqinë e solidaritetit. Qiell rri si një dëshmi e shkëlqyer e talentit letrar të Kawakamit. Nuk ka dyshime se ajo ka zënë vendin dhe ka fituar reputacionin si një ndër autoret e reja më të rëndësishme, vepra e së cilës zgjeron kufijtë e letërsisë bashkëkohore japoneze.

“Ajo çka e bën subjektin e Haruf-it të dallojë nga të tjerët është beteja e dinjitetit njerëzor dhe delikatesës kundër shpirtvogëlsisë dhe vulgaritetit. Ai kishte dhuntinë e rrallë që ta kthente këtë dinjitet në një subjekt prekës.Ky roman mbështetet në idenë kryeneçe se, në të vërtetë, gjërat e thjeshta janë të thella dhe, përmes këtyre faqeve, lexuesit do të gjejnë shumë thellësi për të cilën, në fund, do të jenë mirënjohës.” – The New York Book Review

Një tren që niset nga Barcelona drejt një qyteti të vogël rrëzë Pirenejve ndalet në mes të një vendi të një hapësire të pabanuar. Në njërin nga vagonët janë dymbëdhjetë persona që, në dukje, nuk kanë të bëjnë fare me njëri-tjetrin. Por, në të vërtetë, që të gjithë dinë për njëri-tjetrin shumë më tepër nga sa pandeh secili në lidhje me veten… dhe nuk e dinë se ato që u kanë ndodhur dhe ato që do t’u ndodhin në një të ardhme shumë të afërt varen, në një masë të madhe, nga ndokush që ndodhet pikërisht në atë vagon.