“Më kujto” është një thirrje për dashurinë e harruar, është një libër që eksploron pasojat shkatërruese të humbjes, euforinë e gjetjes së dashurisë përsëri dhe pasojat e zbulimit të së vërtetës për ata që duam.
Lexuesi, i magjepsur dhe i turbulluar, do të ndjekë rrëfimtarin e Ngadalësisë në një natë vere, ku dy histori joshjeje, të ndara nga një periudhë më shumë se dyqindvjeçare, gërshetohen dhe lëkunden midis sublimes dhe komikes.
Roman pjesërisht autobiografik Nipi i Wittgensteinit me nëntitullin “Një miqësi”, i Thomas Bernhardit përshkruan marrëdhëniet e pazakonta mes narratorit, një shkrimtari jo dhe aq i ndryshëm nga Thomas Bernhard dhe nipit të jashtëzakonshëm, por të çmendur, të filozofit të famshëm Ludwig Wittgenste Të dy burrat gjenden të izoluar në të njëjtin spital, narratori në repartin pulmonar dhe Paul Wittgenstein në azilin e të sëmurëve mendorë. Që të dy janë të rrënuar nga frika dhe dyshimi në lidhje me natyrën finale të jetës. Megjithë njohjen e mëparshme, ata vetëm tani arrijnë të ndërtojnë një miqësi të bazuar tek mbështetja e njeri tjetrit dhe tek respekti i dyanshëm që e ndriçon paksa këtë mjedis të zymtë dhe të pashpresë. Stili i Bernhard mbështetet në përsëritjen mendore të fjalëve dhe ideve, të cilat në origjinal vijnë krejt natyrshëm. Kjo teknikë ka efektin e një kompozimi muzikor që përsërit një temë në variacione të ndryshme, kur përdoret me sukses, si në rastin e këtij romani.’Nëse nuk e keni lexuar Thomas Bernhardin atëherë nuk paskeni njohur një prej prirjeve më radikale të letërsisë europiane që pas James Joyce-it’-Lucy Ellmann ‘E dua absolutisht Bernhardin: ai është një nga shkrimtarët më të errët dhe më të këndshëm… Lexim i detyruar për këdo.’- Karl Ove Knausgaard
Lexuar si dy leksione frymëzuese para studenteve të dy kolegjeve të vetme për vajza në Britaninë e Madhe në vitin 1928, Një dhomë më vete konsiderohet njëkohësisht një ese mbi shoqërinë, një ese mbi letërsinë dhe një roman modernist, një i tillë që përdor shkrimin si art dhe jo thjesht si mjet shprehës. Woolf na udhëheq me elegancë përmes historisë së Anglisë dhe (mungesës së) historisë së gruas në fshatin global. Ajo na rrëfen historinë e letërsisë dhe avantazhin që të jep mirëqenia për të krijuar art, pa harruar t’i japë meritat që u takojnë grave të varfra, të cilat, pavarësisht vështirësive të jashtëzakonshme, i dhanë njerëzimit romane të jashtëzakonshme. Një dhomë më vete është eseja që ka frymëzuar gjenerata të tëra grash që të kapërcejnë të gjitha vështirësitë për ta bërë botën tonë një vend më të mirë, më të dashur dhe, natyrisht, më të bukur.
“Oriksi dhe Krejku” eshte njekohesisht nje histori e paharrueshme dashurie dhe nje vizion rrembyes i se ardhmes, ne nje bote postapokaliptike. Njeriu i Debores, i njohur si Xhimi para se njerezimi te pllakosej nga nje pandemi e tmerrshme, po rreket te mbijetoje ne nje bote, ku ai mund te jete njeriu i fundit mbi dhe. Ai vajton per humbjen e shokut te tij te ngushte, Krejkut, dhe te Oriksit, gruas se bukur e misterioze, me te cilen ishin te dashuruar qe te dy. Ne kerkim te pergjigjeve, Njeriu i Debores ndermerr nje udhetim – me ndihmen e Krejkerve, femijeve sygjelber te krijuar nga mendja brilante dhe e perbindshme e Krejkut – permes natyres se harlisur, qe jo shume kohe me pare pat qene nje qytet i madh, deri kur korporata te fuqishme e shpune njerezimin drejt nje udhe te pakontrollueshme mutacionesh gjenetike. I botuar per here te pare me 2003, Margaret Atwood na shpie ne nje te ardhme qe tashme eshte teper aktuale dhe aspak “letersi distopike e spekulative”, sic u cilesua asokohe. Me te njejten perzierje profecie dhe satire shoqerore me te cilen shkroi “Rrefenjen e sherbetores”, Margaret Atwood na dhuron nje roman te mprehte paralajmerues per te ardhmen e njerezimit dhe per te sotmen e tij.
Jaehee Lim, është një shkrimtare e talentuar koreane, e cila u zgjodh fituese e Çmimit të 9-të Botëror të Letërsisë, organizuar nga SIlbo dhe K. P. I. P. Agency. Lim ka lindur në Cheorwon në SH.B.A, në vitin 1964 dhe emigroi në Hawaii në vitin 1985. Romani i saj Parajsa Jote, që do të realizohet edhe film nga Netflix, i shkruar në gjuhën koreane, është një debutim shumë i suksesshëm.
Fitues i Çmimit International Booker Prize për vitin 2020, romani i jashtëzakonshëm debutues i shkrimtares holandeze Maricke Lucas Rijneveld, na paraqet një botë gjuhe si askush tjetër e duke ardhur me vërtetësi dhe bukuri ne gjuhën shqipe.
Nga autorja e një prej librave më të shitur, Gjinj dhe vezë, si dhe sensacionit letrar ndërkombëtar, Mieko Kawakami, një roman i kthjellët që ndriçon ndikimin e dhunës dhe fuqinë e solidaritetit. Qiell rri si një dëshmi e shkëlqyer e talentit letrar të Kawakamit. Nuk ka dyshime se ajo ka zënë vendin dhe ka fituar reputacionin si një ndër autoret e reja më të rëndësishme, vepra e së cilës zgjeron kufijtë e letërsisë bashkëkohore japoneze.
A KEMI JETUAR NË MËNYRË TË URTER? Xhek Valentini është një ri vazhdimisht i dëshpëruar, i thyer shpirtërisht dhe i paqartë për jetën e tij. Ndihet i paplotësuar në punë dhe sapo është ndarë nga e dashura, Aventura e tij fillon menjëhere pas një aksidenti automobilistik, ku rrezikon…
Per nga zhvillimet lirike dhe filozofike, kaq mendjemprehta dhe befasuese Shkollë për budallenjtë i shprish të gjitha pritshmërite e mundshme të zhanrit të romanit. Këtu nuk gjejmë nje transmetues të besueshëm, por dy rrefyes “te pabesueshëm”: të riun që është student në “shkollën për budallenjtë” dhe dytësin e tij. Ajo qe fillon si një ëndërr (me ndërprerje të shpeshta) duket si një lloj kërkimi përrallor, jo për arin ose mrekullinë e martesës, por për njohjen e vetvetes. Rrymat e ndërgjegjes që përshkojnë vrullshem romanin janë pasionante dhe të thella. Kujtimet e verës së fëmijerisë jetuar në daçat e famshme ruse janë të njëkohshme me të tashmen, të vdekurit janë të gjallë dhe i dashuruari është njësh me erën. Këtu kemi një përrallë ose të çmendurisë, ose të jetës se imagjinatës në bisedë me arsyen, që sfilitet deri në kufijtë e mbramë të gjuhës. Një roman tragjik, prekes, i mrekullueshëm.
“Shkretëtira e Tartarëve”, botuar për herë të parë në vitin 1940, është një roman monumental letërsisë italiane, me ngjarje intensive dhe sureale, dhe renditet në listën e nëqind romaneve më të bukura, të shekullit të 20-të. Buzzati e kishte marrë ngacmimin për subjektin e kësaj vepre nga poema e Kavafit, Në pritje të Barbarëve…
“Ajo çka e bën subjektin e Haruf-it të dallojë nga të tjerët është beteja e dinjitetit njerëzor dhe delikatesës kundër shpirtvogëlsisë dhe vulgaritetit. Ai kishte dhuntinë e rrallë që ta kthente këtë dinjitet në një subjekt prekës.Ky roman mbështetet në idenë kryeneçe se, në të vërtetë, gjërat e thjeshta janë të thella dhe, përmes këtyre faqeve, lexuesit do të gjejnë shumë thellësi për të cilën, në fund, do të jenë mirënjohës.” – The New York Book Review
“Për të gjithë, unë jam mohimi i jetës. Jam diçka e tillë si mosqenia. Njeriu nuk ekziston thjesht te veprimi. Ekziston edhe duke mos qenë? Ekziston dhe nuk ekziston. Ja tek janë ata njerëz. Me siguri kanë gra, fëmijë, shtëpi. Ndoshta janë ca mjeranë. Por, nëse dikush përpiqet t’u zaptojë shtëpinë, t’u rrëmbejë një qindarkë apo t’u prekë gruan, ata shndërrohen në bisha.