“Oriksi dhe Krejku” eshte njekohesisht nje histori e paharrueshme dashurie dhe nje vizion rrembyes i se ardhmes, ne nje bote postapokaliptike. Njeriu i Debores, i njohur si Xhimi para se njerezimi te pllakosej nga nje pandemi e tmerrshme, po rreket te mbijetoje ne nje bote, ku ai mund te jete njeriu i fundit mbi dhe. Ai vajton per humbjen e shokut te tij te ngushte, Krejkut, dhe te Oriksit, gruas se bukur e misterioze, me te cilen ishin te dashuruar qe te dy. Ne kerkim te pergjigjeve, Njeriu i Debores ndermerr nje udhetim – me ndihmen e Krejkerve, femijeve sygjelber te krijuar nga mendja brilante dhe e perbindshme e Krejkut – permes natyres se harlisur, qe jo shume kohe me pare pat qene nje qytet i madh, deri kur korporata te fuqishme e shpune njerezimin drejt nje udhe te pakontrollueshme mutacionesh gjenetike. I botuar per here te pare me 2003, Margaret Atwood na shpie ne nje te ardhme qe tashme eshte teper aktuale dhe aspak “letersi distopike e spekulative”, sic u cilesua asokohe. Me te njejten perzierje profecie dhe satire shoqerore me te cilen shkroi “Rrefenjen e sherbetores”, Margaret Atwood na dhuron nje roman te mprehte paralajmerues per te ardhmen e njerezimit dhe per te sotmen e tij.

Ne kete liber emocionues, autori i famshem i librit MENDO DHE PASUROHU. Napoleon Hill, tregon gjetjet e tij te fundit mbi te arriturit e asaj qe deshiron dhe si ta shfrytezosh me se min. Ketu gjenden ne gjuhe te thjeshte e te lexueshme, teknikat e pagabueshme për të arritur fuqine e te fituarit te parave dhe te te shijuarit të qetesise se vertete te brendshme mendore.

Natyra rebele bënte që njëherë e një kohë, kur koka ia mbante peshën e trazimeve prej debateve me të tjerë, të kërkonte me ngulm t’i thoshte edhe duke bërtitur ato që i dukeshin të padrejta e të palogjikshme. Shoqëria duhet të mendojë dhe të vendosë rregulla në përputhje me kohën. Mjaft u dembelosët e qëndruat në gjumë, duke ndjekur qorrazi traditën e të menduarit të atyre që nuk janë më. Jetojmë nën diktatin e zërit të të vdekurve. Mos vallë na mungon koka për të menduar? Domosdo, nuk them të flakim tutje gjithçka ka ekzistuar e as mençurinë që na është trashëguar prej përvojës njerëzore, ama lipset që ta vëmë në dyshim atë. Të marrim më të mirën prej saj dhe pjesën tjetër ta çojmë një hap më tej. Ky quhet zhvillim. Në Trembad, si askund tjetër, koha ka mbetur në vend…

Është mëngjesi i një të diele në fund të qershorit dhe Serxhoja me Xhovanën, si zakonisht, kanë ftuar për drekë në shtëpinë e tyre dy çifte miqsh shumë të dashur. Po përfundojnë me përgatitjet dhe po presin të vijnë të ftuarit, kur një e panjohur shfaqet në derën e tyre. Shumë vite më parë ajo ka jetuar në të njëjtën shtëpi dhe u thotë se do të dëshironte ta shikonte për herë të fundit. Ka vështrim të përhumbur, si të kërkonte diçka. Ose dikë. Quhet Elsa Korti, vjen nga një vend i largët dhe në çantë ka një tufë letrash të vjetra që askush nuk i ka lexuar. Nga rrëfimet e një jete plot aventura dhe nostalgji, del se ato letra përmbajnë një sekret të tmerrshëm. Në këtë roman gërshetohen të vërteta të vjetra e të reja. Ai e çon lexuesin nga ditët e sotme në vitet “70 të shekullit të kaluar, nga Roma në Stamboll, me një rrjedhë ngjarjesh emocionuese e plot të papritura. Faqe pas faqeje, pasionet e groposur nisin të marrin jetë. E shkuara përzihet me të tashmen për të rrëfyer fuqinë e vetë jetës, e cila të shtyn të bësh zgjedhje që nuk mund t’i ndreqësh dot më pas.