Edhe pse me prejardhje nga shprehja latine Castigat ridendo mores, “i korrigjon zakonet duke qeshur me to”, qe dikur afishohej ne hyrjet e teatrove te komedise, Castigat-i i titullit te ketij libri nuk eshte vecse nje emer pene (pen name), me te cilin Ardian Vehbiu i pat botuar disa prej ketyre tregimeve ne revisten Peizazhe te fjales dhe nen te cilin ato jane bere tashme te njohura, ne mos edhe te dashura, per publikun. Nevoja per kete “nderrim” pseudonimi u shfaq sidomos pas botimit dhe ribotimit te vellimit Gjashtedhjete e gjashte rrefimet e Maks Gjerazit, nje permbledhje tregimesh qe me pare kishin dale, ne pjesen me te madhe, tek e njejta reviste nen pseudonimin Maks Gjerazi. Autori i ri, sado qe haptazi fiktiv, do te lajmeronte, keshtu, nje projekt te ri krijues, me synimin per te shfrytezuar ne rrjedhe te viteve tensionin midis rrefimit lakuriq te ligjerimit gojor, si ne perrallat , anekdotat, aforizmat, microfiction, apologet,parabolat dhe fabulat dhe tekstit nonfiction, qe jo rralle e pat cuar autorin drejt efektit mirefilli poetik.

Surrealistët shpikën shprehjen “e përditshmja mrekullueshmja për ate realitet poetik, të mistershëm, to çliruar nga kontingjenca dhe nga ligjet shkencorere, të cilin poeti/shkrimtari mund ta përceptojë nën dukjet e jashtme, nëpërmjet endrrave ose kllapive. Po per mendimin tim, me shumë se çdo shkrimtar tjetër te kohes sonë .Kjo karakterizon Cortazar-in, falltar që pikaste të pazakontën tek e zakonta, absurden tek e logjikshmja, përjashtimin te rregulli dhe të mrekullishmen te banaliteti. Askush nuk i ka dhënë aq dinjitet letrar së parashikueshmes, konvencionales dhe tokësores në jetën njerëzose, të cilat, në lojërat prej xhongleri te penës së tij, shprehnin një ëmbelsi. Të fshehtë ose shfaqnin një pamje të përçudshme, sublime apo të “llahtarshme”. Mario Vargas Llosa

Me stilin biblik, mendimin e thellë e fjalën e bukur, shoqërimin e teksteve përgjithsisht me skica të realizuara nga vetë ai dhe i njohur veçanërisht për vepën “Profeti”, Gibran u kthye në një ndër autorët më të lexuar në SHBA e mbarë botën perëndimore, ndërkohë që në vendlindjen e tij në Liban, si atëherë ashtu edhe sot festohet si më i madhi.

Në këtë pikë të rrugëtimit mendoj se të gjitha këto histori i kam shkruar për t’i pranuar si të miat, si pjesë të vetes sime “të vërtetë” ato rroba dhe ato vuajtje që i kam refuzuar me aq ngulm në krye të herës; për të kuptuar se çeltira ku na duket se do të gjejmë veten tonë të vërtetë duke ecur, për kënaqësinë e trupit dhe shpirtit, me një kuptim jete dhe vdekjeje në zemër, nuk arrihet dot veçse duke bërë inventarin e prangave që lemë prapa.

Shpjegimi i alkimisê sê fiksioneve të Cortázar-it, që shkrin fantazine me irreale me jetën gazmore te trupit dhe te mugés, jetén e imagjinates, te lire dhe pa pengesa, me jetén e kushtezuar të trupit dhe të historisë, qendron te stili. Një stil që mrekullisht shkërben rrefimin gojor, zhdervjelltésinë e rrjedhshme të së folurés sé perditshme, shprehjen spontane, pa kozmetike dhe pa vetëfryrje, té njeriut të rëndomtë… Edhe gjuha e Cortázar-it eshte fiksion, e sajuar me kujdes, një artific aq efikas sa që duket natyror, nje e folur e riprodhuar e jetés, që shkon tek lexuesi duke rrjedhur drejtpërdrejt nga ato gojë dhe ato gjuhë të gjalléruara të burrave dhe grave prej mishi e gjaku, një gjuhë aq e tejdukshme dhe aq e rratshtë.. sa që ngaterrohet me ato që emërton, me situatat, me sendet, me. qeniet, me peizazhet, me mendimet, për t’i shfaqur më mirë në. autenticitetin dhe vërtetésine e tyre, si nëpërmjet një shkëlqimi te përkore që i ndriçon se brendshmi.

Qyteti i Avullit është zgjerim i universit narrativ të sagës së Zafónit, i adhuruar në të gjithë botën: shkrimtarë të mallkuar, arkitektë vizionarë, ndërtesa fantazmagorike dhe një Barcelonë e mbështjellë me mister mbushin këto faqe me një plasticitet përshkrues të parezistueshëm. Tregimet e Qytetit të Avullit na çojnë në një vend ku dëgjojmë për herë të fundit zërin e paimitueshëm të shkrimtarit, që na bëri të ëndërrojmë si askush tjetër.

Vëllimi me tregime Teposhte është vepra e parë e nobelistes Herta Müller. Këto tregime janë kryesisht autobiografike, të bazuara në fëmijërinë e autores në fshatin rumun Banat.

Si të gjithë shkrimtarët që kanë shkrue shumë pak, Pjetër Deda, simbas nji përkufizimi të njohun të T.S Eliot, rrezikon vetdijshëm me hy mes autorëve minorë. Megjithatë ai nuk hyn në at’ aradhë vec për këtë arsye, por pse objektivisht i përket nji vrulli t’ndalun që s’ka shpërthye deri në fund.