Në vitin 1964, në një kafene të Parisit, një njeri drejtoi objektivin e Rolleiflexit të tij drejt një çifti të ri të ulur në një tavolinë aty pranë. Kështu tregimtari u njoh me fotografin Fransis Zhansen, me të cilin lidhet një kohë. Pastaj, një ditë Zhanseni zhduket pa gjurmë. Kujtimi i këtij njeriu të çuditshëm, dhe takimet e tyre, nuk i shqiten as tridhjetë vjet më vonë, atij që Zhanseni e quante “skribo”, duke u përpjekur për ta rindërtuar farkën e tij të zhdukur… Mbase qe një rastësi ajo që gjeti në shpinën e fotografisë së parë, e cila do të ftillonte këtë kërkim të rrezikshëm kujtimesh, me shënimin “Ndalohet riprodhimi”? A thua pamjet apo fjalët, cilat janë më të afta për ta fiksuar të vërtetën? Asnjëra mbase… “Nga të gjitha shenjat grafike, – kishte thënë Zhanseni – pëlqej shumëpikëshin.”