Ndërsa lexon librin Lavdi Katalonisë, Spanja të vjen e gjallë para syve me qytete, male dhe njerëz; vuajtjet e gëzimet e shkrimtarit bëhen edhe të tuat. Vuajtjet e tij nga i ftohti në llogore të mbushin trupin me drithërima ndërsa sikleti i mungesës së duhanit në mes të stresit të luftës të hedh në këmbë dhe të bën të ndezësh edhe ti një cigare sa për t’u siguruar se nuk të mungon. Shpresa e tij për një shoqëri të barabartë të mbush me shpresë edhe ty. Ndërsa qëndronte në llogore, kryesisht pa bërë asgjë të vlefshme për demokracinë, siç e përshkruan ai pjesëmarrjen e tij në luftë, Orwell qëllohet në qafë nga një plumb i hedhur nga një snajperist nga llogoret fashiste. Përshkrimi që i bën Orwell plagosjes së tij është i tillë sa të shkon dora instinktivisht në qafë se mos plumbi të ka zënë edhe ty vetë gjatë leximit.“Shkrimtari më i madh i shekullit të njëzetë”. Philip French, Observer “Një shkrimtar që mbetet kaq fort bashkëkohor edhe sot… Orwell tha të vërtetën”. Christopher Hitchens “Ai pa përmes çdo gjëje, sepse ai mund të shihte edhe nga vetja. Shumë shkrimtarë dhe gazetarë janë përpjekur të imitojnë qartësinë e tij të veçantë, por nuk kanë arritur të zotërojnë diçka të krahasueshme me autoritetin e tij moral”. Peter Ackroyd, The Times. “Syri i pafajshëm i Orwellit ishte shpesh perceptues dhe shkatërrimtar… një njeri që pa në botën e tij me habi dhe e shkroi saktësisht atë që pa në një prozë të mrekullueshme”. John Mortimer “Heroi im”. Tom Stoppard “Ai e quajti punë të thoshte të vërtetën, në një kohë kur shumë bashkëkohës të tij besonin se historia kishte dhënë urdhër të gënjenin…. puna e tij vijon të jetë aq e qartë dhe e rreptë, sa edhe në ditën kur u shkrua.” Times. “Çdokush që dëshiron të kuptojë shekullin e njëzetë do të duhet të lexojë Orwellin”. The New York Review of Books.

Eshte viti 1969 dhe kohet po ndryshojne. Amerika do te ule njeriun e pare ne Hene, Lufta e Vietnamit eshte ne kulmin e saj dhe tensioni eshte ne rritje. Jeta nuk eshte aq e thjeshte sa dikur, te pakten jo per “Lepur” Engstremin…