” Kadareja atdheun e tij , Shqipërinë, dhe njeriun e tij , qenien e tij , i populloi në vetëdijen e lexuesve të vet : si diçka të shenjtë , kurse Shqipërinë , si sinonim të vetmisë ” ( Ante Popovski )

Historia e një iluzioni dhe e një dështimi: kërkimi i një gjuhe të vetme dhe të përkryer, të aftë për të vëllazëruar të gjithë europianët. Nje ëndërr e ndjekur me këmbëngulje, që nga shekulli VI e.r.deri në ditët e sotme, përmes kodeve dhe gjuhëve më të ndryshme që nga matematika deri te kompjuteri, që nga magjia deri tek astrologjia, që nga esperantoja deri te hibridët modernë ndërmjet gjuhëve të ndryshme. Edhe një herë Umberto Eco u blaton lexuesve aftësinë e tij për t’u endur në fushat më të ndryshme të dijes, me rremb të mbarë rrëfyes. UMBERTO ECO (Alessandria, 1932) është profesor i semiotikës dhe President i Shkollës së lartë të Studimeve Humaniste (Scuola Superiore di Studi Umanistici) në Universitetin e Bolonjës. Eshtë autor i: Opera aperta (Milano 1962), Trattato di semiotica generale (Milano 1975), Semiotica e filosofia del linguaggio (Torino 1984), I limiti dell’interpretazione (Milano 1990), Kant e l’ornitorinco (Mila no 1997), si edhe i pesë romaneve.

Botimi i Dhiatës së re shqip më 1827 ishte fryt i fillimeve të rilindjes ballkanike. Ringjallja e popujve të Ballkanit, natyrisht, do të ndodhte kur Perandoria Osmane po merrte të tatëpjetën, por njëkohësisht ajo nuk u bë pa ndihmën e kulturës europiane që nga iluminizmi e deri te romantizmi, që nga rrjedhojat e Revolucionit Francez e deri te ardhja e Bajronit në Shqipëri te Ali Pashë Tepelena. Këtë libër e bënë shqiptarët me ndihmesën e drejtpërdrejtë të europianëve; e përdorën shqiptarët, madje duke e kthyer në pikënisjen e një tradite, dhe mori vlerësimin më të lartë të shkencës evropiane.