Përkthimi i poezisë së Cezar Ivănescu-t është një provokim dhe një ndërmarrje e vështirë. Vështirësitë e përkthimit të saj nuk janë të rendit gjuhësor, por të nivelit të kuptimit, të thellësisë, peshës së fjalës mbi dhe nëntekstor, të simbolikës, të gjetjes së çelësave dekodifikues, të kuptimit të mistikës së saj, të transmetimit të muzikalitetit të saj etj. Në tekstet e poetit Cezar Ivănescu mund të ketë poezi që të pëlqejnë më shumë apo më pak, por në to vibron diçka “e shenjtë”. Hyjshmëria e vetme e poetit është lindja, akti i krijimit, i cili kashtos gëzimin me vuajtjen, frikën me shpresën
… Ne kemi rrugë pafund , vendmbërritje vetëm një . Është e çuditshme të mendosh se e ke fatin në dorë , kur mendoj se fati ose nuk ekziston ose fati jemi ne , sepse ne ndryshojmë veten . Nuk ndryshojmë dot rrugën , por këpucët me të cilat e kalojmë , dhe kjo përbën një ndryshim të madh …
Dykendeshit tone me dheun i mungon nje brinje, Nje tra na duhet te mbajme mbi kokat tona, nje tra catie per qiellin e rende, strehen e care prej nga pikon brenda force mbrapsht rendese mendimesh fluturake qe shkojne si ere, here nga ty tek une e here perkunder, ajo ere fryn brenda fryme te lire fati patezot, fati te pazot lirie beronje. Jemi mure, ngritur per mbajtur brenda veten, ate medysh ndajme, eshte imja apo jotja fryma e patezot, liria per uri? Dykendeshit tone me qiellin i mungon nje brinje…