Surrealistët shpikën shprehjen “e përditshmja mrekullueshmja për ate realitet poetik, të mistershëm, to çliruar nga kontingjenca dhe nga ligjet shkencorere, të cilin poeti/shkrimtari mund ta përceptojë nën dukjet e jashtme, nëpërmjet endrrave ose kllapive. Po per mendimin tim, me shumë se çdo shkrimtar tjetër te kohes sonë .Kjo karakterizon Cortazar-in, falltar që pikaste të pazakontën tek e zakonta, absurden tek e logjikshmja, përjashtimin te rregulli dhe të mrekullishmen te banaliteti. Askush nuk i ka dhënë aq dinjitet letrar së parashikueshmes, konvencionales dhe tokësores në jetën njerëzose, të cilat, në lojërat prej xhongleri te penës së tij, shprehnin një ëmbelsi. Të fshehtë ose shfaqnin një pamje të përçudshme, sublime apo të “llahtarshme”. Mario Vargas Llosa

Shpjegimi i alkimisê sê fiksioneve të Cortázar-it, që shkrin fantazine me irreale me jetën gazmore te trupit dhe te mugés, jetén e imagjinates, te lire dhe pa pengesa, me jetén e kushtezuar të trupit dhe të historisë, qendron te stili. Një stil që mrekullisht shkërben rrefimin gojor, zhdervjelltésinë e rrjedhshme të së folurés sé perditshme, shprehjen spontane, pa kozmetike dhe pa vetëfryrje, té njeriut të rëndomtë… Edhe gjuha e Cortázar-it eshte fiksion, e sajuar me kujdes, një artific aq efikas sa që duket natyror, nje e folur e riprodhuar e jetés, që shkon tek lexuesi duke rrjedhur drejtpërdrejt nga ato gojë dhe ato gjuhë të gjalléruara të burrave dhe grave prej mishi e gjaku, një gjuhë aq e tejdukshme dhe aq e rratshtë.. sa që ngaterrohet me ato që emërton, me situatat, me sendet, me. qeniet, me peizazhet, me mendimet, për t’i shfaqur më mirë në. autenticitetin dhe vërtetésine e tyre, si nëpërmjet një shkëlqimi te përkore që i ndriçon se brendshmi.