I botuar për herë të parë më 1929, “Asgjë të re nga fronti i perëndimit” është konsideruar si një nga librat më të rëndësishëm të shkruar me subjekt nga kasaphana e Luftës së Parë Botërore. Siç shkruan autori, kjo është një mënyrë e përsosur “për të rrëfyer një gjeneratë, që edhe nëse u shpëton granatave, shkatërrohet nga lufta”.

Nuk ka më Cezar në kohën e sotme, ka veçse financierë dhe burra shteti, që duan të zotërojnë minierat e diamantit të Afrikës së Jugut apo kauçukun e Kongos së katandisur në skllavëri. Krishti ka predikuar vëllazërimin njerëzor. Ai nuk e ngjiti malin për të thirrur: “Vrisni! Vrisni! Nisuni, të mbushur me urrejtje, ngulni bajonetën në zorrët e vëllait tuaj.” Nuk janë fjalët e tij ato që buçasin sot nëpër katedrale, po zëra kriminalë dhe frikacakë.

Romani “Dashuria, fantasia” (lojëra të ndryshme tradicionale luftarake, kalërimi algjerian) është një paradë historike, një dialektikë midis të shkruarit (në frëngjisht) dhe të folurit (në arabisht), një hetim mbi natyrën e identitetit algjerian, por edhe një “arkeologji e brendshme”. Kjo paradë historike fillon me pushtimin e Algjerit më 1830, deri në Luftën e Pavarësisë (1954-1962).

Ky libër kryesisht tregon historinë e një grupi çifutësh të detyruar në mërgim në Shtetet e Bashkuara.
Në periudhën antisemitizëm të Hitlerit, ata fatmirësisht ikin nga gjurma e Waffen-SS, kalojnë Udhëtimin e Kryqëzimit të Virgjëreshës Mari, kapërcejnë shumë vështirësi dhe më në fund arrijnë në Nju Jork me sukses, duke përfunduar arratisjen e afërt. Megjithatë, Shtetet e Bashkuara nuk janë një parajsë. Romani fokusohet në shtetin e tyre të gjallë dhe gjendjen mendore në Shtetet e Bashkuara .