“Oriksi dhe Krejku” eshte njekohesisht nje histori e paharrueshme dashurie dhe nje vizion rrembyes i se ardhmes, ne nje bote postapokaliptike. Njeriu i Debores, i njohur si Xhimi para se njerezimi te pllakosej nga nje pandemi e tmerrshme, po rreket te mbijetoje ne nje bote, ku ai mund te jete njeriu i fundit mbi dhe. Ai vajton per humbjen e shokut te tij te ngushte, Krejkut, dhe te Oriksit, gruas se bukur e misterioze, me te cilen ishin te dashuruar qe te dy. Ne kerkim te pergjigjeve, Njeriu i Debores ndermerr nje udhetim – me ndihmen e Krejkerve, femijeve sygjelber te krijuar nga mendja brilante dhe e perbindshme e Krejkut – permes natyres se harlisur, qe jo shume kohe me pare pat qene nje qytet i madh, deri kur korporata te fuqishme e shpune njerezimin drejt nje udhe te pakontrollueshme mutacionesh gjenetike. I botuar per here te pare me 2003, Margaret Atwood na shpie ne nje te ardhme qe tashme eshte teper aktuale dhe aspak “letersi distopike e spekulative”, sic u cilesua asokohe. Me te njejten perzierje profecie dhe satire shoqerore me te cilen shkroi “Rrefenjen e sherbetores”, Margaret Atwood na dhuron nje roman te mprehte paralajmerues per te ardhmen e njerezimit dhe per te sotmen e tij.

Natyra rebele bënte që njëherë e një kohë, kur koka ia mbante peshën e trazimeve prej debateve me të tjerë, të kërkonte me ngulm t’i thoshte edhe duke bërtitur ato që i dukeshin të padrejta e të palogjikshme. Shoqëria duhet të mendojë dhe të vendosë rregulla në përputhje me kohën. Mjaft u dembelosët e qëndruat në gjumë, duke ndjekur qorrazi traditën e të menduarit të atyre që nuk janë më. Jetojmë nën diktatin e zërit të të vdekurve. Mos vallë na mungon koka për të menduar? Domosdo, nuk them të flakim tutje gjithçka ka ekzistuar e as mençurinë që na është trashëguar prej përvojës njerëzore, ama lipset që ta vëmë në dyshim atë. Të marrim më të mirën prej saj dhe pjesën tjetër ta çojmë një hap më tej. Ky quhet zhvillim. Në Trembad, si askund tjetër, koha ka mbetur në vend…