Historia dhe miti i Maria Callas-it: një ikonë e epokës sonë, e përshkruar dhe e përjetësuar në një novelë grafike, fryt i një pune kërkimore shumë të kujdesshme. Nëpërmjet figurave dhe fjalëve të autores Vanna Vinci, Callas-i bëhet një personazh i tragjedisë greke (skema e së cilës është rihartuar në këtë libër, madje duke vënë në përdorim edhe korin) dhe, në të njëjtën kohë, edhe një super yll. Një vepër që pasionon dhe mallëngjen, nga e cila del në pah një reflektim mbi fuqinë e artit si një çlirim personal dhe mbi talentin, njëkohësisht si bekim dhe dënim.Vanna Vinci, e cila u shfaq në botën e librave vizatimorë në fillimin e viteve nëntëdhjetë, u shqua si një autore nga më të mëdhatë, e ndjekur dhe e vlerësuar jo vetëm nga publiku italian. Veprat e saj, në fakt, janë botuar në vende të ndryshme, ndër të cilat në Francë, Gjermani dhe Angli. E dalluar nga një stil shumë vetjak, i cili i përshtatet çdo lloj rrëfimi, Vinci është edhe krijuesja e rubrikës humoristike Fëmija filozofike (që ka si protagoniste alter egon e saj), si edhe ilustruese librash për të rinj. Jeton mes Bolonjës dhe Milanos.

Zemra e meditlmit është një libër i jashtëzakonshëm në të cilin Shenjtëria e Tij, Dalai Lama, na jep detaje të hollësishme rreth meditimit. Ky libër u mundëson lexuesve një pamje bindëse për mënyrën se si mund ta vënë veten në një gjendje të thellë që shkon përtej shtresave kufizuese të mendimeve të tepërta dhe se si të lëshohen në thelbin e zhveshur të mendjes më të thellë. Qëllimi është të shfrytezohet hapësira ndërmjet mendimeve për të përjetuar një nivel më të thellë të ndërgjegjësimit themelor dhe për ta nxjerrëate në plan të parë, duke kuptuar kështu sfondin e të gjitha përvojave të ndërgjegjshme. Ky libër është tepër i pasur dhe pasqyron thellësinë e kulturës medituese dhe reflektuese, të mbushur plot me mirësi dhe prakticitet. Ai është një shembull ndriçues i asaj se si ky qytetërim i madh tibetian qe ka pasur një ndikim kaq të jashtëzakonshëm në pjesën më të madhe të Azisë, ende vazhdon të jetë dobiprurës për botën.

Kaloi një kohë dhe libri “Zhurma e erërave të dikurshme” nuk po dilte nëpër librari. Nuk vonoi edhe shumë dhe mua më thirrën në Komitetin Qendror, bashkë me redaktorin e librit dhe me shefin e redaksisë së tregimit të shtëpisë botuese “Naim Frashëri”. Në atë takim ishim përgjegjësi i shtypit, drejtori i drejtorisë së propagandës dhe një tjetër. Në takim u diskutua, me libër përpara, se çfarë duhej bërë me atë botim: a mund të lejohej të qarkullonte nëpër librari apo të ndalohej. Vërejtja kryesore ishte se nxihej realiteti i jetës së atëhershme socialiste dhe se deheroizohej Lufta Antifashiste Nacional – Çlirimtare: personazhet e partizanëve pasqyroheshin të zymtë dhe me shumë kontradikta mes tyre, pushkatoheshin kur bënin gabime dhe shkelnin rregullat e luftës. Pas këtyre vërejtjeve, një ndër pjesëmarrësit, që nuk më kujtohet se cili ishte, tha se libri duhej ndaluar, një tjetër shtoi se duheshin hequr disa tregime dhe të botohej me një kopertinë tjetër jo aq të zymtë. I treti propozoi të botohej siç ishte dhe pastaj të kritikohej, duke u përcjellë me disa artikuj.