Përshkrim
Ngjarjet rridhnin si në një gjëegjëzë që mbyllej me gjak, me mëni të përjetshme, ose me vdekjen e më fatlumit ndër ta, pavarësisht nëse e fshehta gjehej apo jo. Gjahtarët e fatmirësisë, të pushtuar nga një babëzi e cila rëndom emërtohej jetë, besonin se fati i mirë, ose aftësia për të dashur, është ngjyrë, aromë, tingull, send, organ etj dhe mund të shtihet në dorë, mund të shkulet nga qënia e atij që e bart ashtu siç shkulet një lule, një rrënjë apo një dhëmballë. Mbase kjo vinte ngaqë pothuajse askush s’qe i kënaqur me gjërat që kishte. Para pak vitesh, një nga gjahtarët më tha se “në ushtri, që të mund ta haja i qetë gjellën time mjerane, që kurrkush të mos i fuste turinjtë në të, më duhej të pështyja në pjatë. Prandaj jam sot kaq i shëndetshëm”…
Shqyrtime
Ende pa shqyrtime.